۶-قصه گویی با استعاره های هنری یا کلامی (کوک تایلر و سیلورمن^[۳۴] ۲۰۰۴ ):

این فن برای کودکانی مفید است که تجربه فقدان دارند در این فن درمانگر از کودک می‌خواهد تصویری بکشد که بیانگر احساسات او پیش از فقدان (مثلا جدایی والدین ) باشد و ‌در مورد آن قصه ای بگوید . پس از آن از او می خواهند تصویری بکشد که بیانگر احساسات او پس از فقدان باشد و قصه ی آن را بیان کند . ‌به این ترتیب کودک در شناسایی و بیان احساساتش مهارت پیدا می‌کند.

۷-قصه گویی اسناد جانوری (آراد ۲۰۰۴ به نقل از سیلور ۲۰۰۷): این فن مستلزم مشارکت اعضای خانواده است در این فن به هر یک از اعضای خانواده نقش یک جانور داده می شود سپس از هر یک از اعضای خانواده خواسته می شود قصه ی کوتاه درباره شخصیت جانوری خودشان بگویند. به گونه ای که قصه آن ها دارای آغاز پایان و میانه باشد . در این فن همه ی کودکان از سنین مختلف می‌توانند شرکت کنند . اسناد اسامی جانور به اعضای خانواده فضایی سرگرم کننده و بدون تهدید فراهم می‌کند به گونه ای که آن ها می‌توانند از راه شخصیت جانوری ویژگی های شخصیتی و روابط بین فردی را توصیف می‌کنند و بدین شیوه آزادانه فرصت می‌یابند احساسات و آرزوها و افکار و ترس ها و تخیلات و حتی احساسات پرخاشگرانه خود را در قالب شخصیت های جانوری ابراز کنند. درمانگر قصه ها را ثبت و یا ضبط می‌کند . پس از اینکه همه ی اعضای خانواده قصه هایشان را بیان کردند درمانگر از آنان می‌خواهد برای قصه هایشان یک عنوان انتخاب کند و به یک جنبه ی اخلاقی آن اشاره کنند اگر کودکان قادر به درک جنبه ی اخلاقی آن نبودند از آن ها پرسیده می شود قصه ی مورد علاقه ی آن ها چه بوده است و از آن چه آموخته اند . همچنین از کودکان خواسته می شود تصویری از قصه ای که خودشان گفته اند ترسیم کنند . سپس درمانگر به نخستین قصه ی ارائه شده در گروه بر می‌گردد و آن را با صدای بلند می‌خواند و آنگاه با پرسش هایی اعضای خانواده را به بحث وارد می‌کنند . این پرسش ها می‌توانند ‌در مورد بخش های خوشایند یا ناخوشایند قصه از نظر اعضاء افکار و احساسات جاری در قصه و پیامدها ونتایج قصه باشد.

۸-قصه گویی با نمد: در این روش کودکان ترغیب می‌شوند تا با تخته های نمد و قطعات نمد سیاه و برخی وسایل دیگر متناسب با صفحه های نمد به صورت کلامی و دیداری قصه هایی ساخته و بگویند . همچنین در این روش تصاویر و کلمات از صفحات چاپ شده کتاب ها بریده می شود و به آن حیات و حرکت داده می شود . پس از بیان قصه توسط کودک درمانگر بر مبنای زمینه‌های شخصی و فردی کودک نمادهای قابل تفسیر در قصه را در می‌یابد . سپس با تعبیر قصه برای کودک به او در درک احساساتش و نوع مشکلات موجود کمک می کند . قصه گویی با نمد به ویژه در کلاس درس و محیط های آموزشگاهی بازدهی خوبی دارد . (بالفر ۲۰۰۵^[۳۵]).

۹-تغییر قصه زندگی خود: دیلالو و همکارانش (۲۰۰۲ به نقل از طهوریان ۱۳۸۴) فن دیگری ارائه کردند . ‌به این صورت که می توان از کودکان خواست تا قصه ای ‌در مورد زندگی خودشان بنویسند قصه ای که بیانگر تجربه ها و احساسات و افکار و شیوه ی زندگی خودشان باشد و پس از ارائه قصه توسط کودک از او خواسته می شود که قصه جدیدی را با نقش تازه ای بنویسد . نقشی که نشانگر رویارویی مؤثر او با موضوعات روزمره زندگیش باشد . آن ها به مراجعانشان کمک می‌کردند تا به قصه های شخصی خودشان درباره لکنت پایان دهند و قصه های دیگری برای خودشان بسازند به گونه ای که در این قصه ها خیلی روان و سلیس می توانستند صحبت کنند.

۱۰-ایجاد تغییرات زبانی – نمادی (مانتیگل ۲۰۰۴ پریرخ و مجدی ۱۳۸۸): ایجاد تغییرات زبانی – نمادی از شیوه های دیگر قصه گویی است. روش اجرا ‌به این صورت است که ابتدا از کودک خواسته می شود قصه ای که آغاز میانه و پایان داشته باشد بنویسد . سپس به گفتگو درباره ی احساسات و افکار قهرمان قصه هنگام استفاده از این نمادها پرداخته می شود و سپس از کودک خواسته می شود احساسات و افکار قهرمان قصه هنگام استفاده از این نمادها را بازگو گند . گام سوم تلاش برای معنی سازی جدید با بهره گرفتن از ادبیات سازنده و مثبت است ‌به این صورت که از کودک خواسته می شود قصه ای را با تغییر واژه ها و جمله ها ‌به این معنی است که کودک واژه ها و جمله هایی که بار منفی دارند را تغییر می‌دهد. مثلا در ادبیات مطلق گرایانه مانند من باید ۲۰ شوم یا ادبیات ناتوان کننده مانند من نمی توانم یا ادبیات سلب مسئولیت مانند من خیلی بدبخت و بی لیاقتم یا ادبیات فاجعه ساز و پرخاشگرانه دیگر را به واژه ها و جمله های مثبت و سازنده تغییر دهد. مانند من تلاش می کنم ۲۰ بگیرم وسعی خواهم کرد من اشتباه کردم در این کار موفق نبودم ولی در کارهای دیگر موفق بودم.

۱۱-فن جعبه دکمه: این روش برای کودکان و نوجوانانی مناسب است که در برقراری ارتباط پیش قدم نمی شوند . یک جعبه ی بزرگ پر از دکمه ای که احساس می‌کند حرفی می زند انتخاب و علت انتخاب خود را در قالب قصه ای بیان کند و سپس دکمه را روی لباس خود
( یا تکه پارچه ای ) بدوزد. (دهقان و پریرخ ۱۳۸۵).

۱۲-بازی نوشتن قصه ی دوجانبه (اسکات ۱۹۹۵ به نقل از چهارمحالی ۱۳۸۴): در این شیوه درمانگر قصه ای را نیمه تمام ارائه می‌کند و از کودک می‌خواهد آن را تکمیل کند یا قصه را شروع کند و تکمیل بخش هایی از آن را به کودک واگذار می‌کند . برای مثال درمانگر می‌گوید امروز می‌خواهیم برای یکدیگر قصه تعریف کنیم من قصه را شروع می کنم ولی دوست دارم بخش هایی از قصه را خودت بسازی و بگویی و بعد دوباره من می گویم و باز جایی از قصه را خالی می گذارم تا تو بگویی . بدین ترتیب درمانگر مثلا می‌گوید روزی بود و روزگاری شاهزاده ای که دوست داشت ….. اینجا از کودک دعوت می‌کند بگوید که شاهزاده چه دوست داشت . شاید کودک بگوید که دوست داشت: در حوالی شهر اسب بازی کند . درمانگر ادامه می‌دهد : همین که شاهزاده اطراف شهر اسب سواری می کرد به خاطر آورد که …. دوباره قصه را متوقف می‌کند و از کودک می‌خواهد قسمت بعدی قصه را تکمیل کند.

۱۳-موجز گویی : در این فن قصه گو از کودک می‌خواهد با طرح و شخصیت های داستان ارتباط بر قرار کند تا سرانجام او را به سوی تغییر رفتار سوق دهد. در خلق قصه باید مجموعه حوادثی آورده شوند که همانند و یا مشابه شرایط واقعی کودک است و نباید جزییات خاص آن را بیان کرد از آنجا که هیچ گاه دقیقا نمی دانیم که ماهیت مسئله مورد نظر چیست و کودک چه درکی از آن دارد و شرایط را چگونه احساس می‌کند. ‌بنابرین‏ قصه باید جزییات را به کودک واگذارد . کودکان توصیفات کلی و تصریح نشده را با تصورات خود پر می‌کنند. (مک ۲۰۰۲).