یکی دیگر از متغیرهایی که می‏تواند بر توانایی ارتباط صمیمانه فرد یا ترس از صمیمیت در وی تاثیر داشته باشد سبک‏های هویت در افراد است. اریکسون^[۲] (۱۹۸۲) این استدلال را مطرح می ‏کند که تنها پس از تثبیت حس معقولانه هویت می‏توان صمیمیت بالیده و حقیقی را با شخص دیگری تجربه کرد (مونتگومری^[۳]، ۲۰۰۵ به نقل از دانشپور و همکاران، ۱۳۸۶).

در طول چهار دهه گذشته، پژوهش‏ها پیرامون هویت نوجوانان، بر اساس پارادایم پایگاه هویت مارسیا^[۴] مفهوم سازی شده است (حجازی و فرتاش، ۱۳۸۵). از جمله نظریه های مهم دیگر در هویت، نظریه سبک‏های هویت برزونسکی^[۵] است. به نظر برزونسکی (۱۹۹۰) سبک‏های هویت، نشان دهنده جهت‏گیری‏های پردازش اطلاعات هستند و نوجوان هنگام ساختن هویت خود و متعهد شدن نسبت به ارزش‏ها و باورها از آن‏ها استفاده می ‏کند. نظریه برزونسکی بر مفروضه سازندگی مبتنی است، یعنی افراد نقش فعالی را در ساختن تفکر خود نسبت به واقعیتی که در آن زندگی می‏ کنند، ایفا می‏ کنند در این نظریه به تفاوت‏های افراد در استفاده از فرآیندهای تصمیم گیری، حل مسئله، مواجهه با مشکلات، درگیری با تکالیف پرداخته شده است.

برزونسکی سه سبک پردازش هویت^[۶] را مطرح می ‏کند، سبک هویت اطلاعاتی^[۷]، سبک هویت هنجاری^[۸] و سبک هویت سردرگم- اجتنابی^[۹]. افراد با سبک هویت اطلاعاتی، در برخورد با موضوعات مربوط به هویت، هدفمند بوده و با تلاش ذهنی، سعی در سنجیده عمل کردن دارند؛ این افراد کنجکاوانه به دنبال اطلاعات مناسب جهت شکل دهی هویت خود هستند. آن ها اطلاعات را ارزیابی کرده و مورد قضاوت قرار می ‏دهند. افراد دارای سبک پردازش هویت هنجاری، هماهنگ با انتظارات گروه مرجع و افرادی که در زندگی آن ها مهم می‏‏باشند عمل می‏ کنند و بدون ارزیابی باورها و ارزش ها، آن ها را درونی می‏ کنند. و افراد سردرگم- اجتنابی، تمایلی به رویارویی با مسائل و موقعیت های تعارض برانگیز ندارند و سعی در طفره رفتن و اجتناب از این موقعیت ها می‏ کنند و تا حد امکان، تصمیم گیری را به تأخیر می‏اندازند (آذر پیکان، ۱۳۹۰).

با توجه به مطالب فوق و تاثیر مراقبان اولیه و هم‏چنین سبک‏های هویت هر شخص در برقراری ارتباطات صمیمانه وی در بزرگسالی، در پژوهش حاضر، به بررسی پیش ‏بینی ترس از صمیمیت در افراد با توجه به سبک های دلبستگی و سبک های پردازش هویت در آن ها پرداخته شده است.

۲-۱- بیان مسئله:

همه انسان ها یک نیاز پایه و اساسی به برقراری روابط صمیمانه دارند. صمیمیت یک نیاز روانشناختی اولیه و اصلی در نظر گرفته می‏ شود (مان و بادر ^[۱۰]، ۲۰۰۸)‏، که با بهزیستی روانی- فیزیکی افراد مرتبط است (هوک، جرستین، دتریچ و گریدلی^[۱۱]، ۲۰۰۳). محققان اشاره کرده ‏اند که داشتن روابط صمیمانه و رضایت‏بخش از منابع مهم شادی و معنا در زندگی می‏ باشد (باردولومیو^[۱۲]، ۱۹۹۰). هم‏‏چنین صمیمیت با خلاقیت، سودمندی، تنظیم هیجانی، رضایت و بهزیستی افراد مرتبط است (هوک و همکاران، ۲۰۰۳). در نتیجه می‏توان گفت، فردی که میزان صمیمیت بالاتری را تجربه می ‏کند قادر است خود را به شیوه مطلوب‏تری در روابط عرضه کند و هم‏چنین می‏تواند نیازهای خود را به شکل موثرتری ابراز کند.

در مقابل فقدان صمیمیت، با عزت نفس پایین، اضطراب، رضایت ارتباطی پایین و ایگوی ضعیف در ارتباط است (دسکاتنر و ثلن، ۱۹۹۱). هم‏چنین افرادی که ترس از صمیمیت دارند دارای سطوح بالاتری از استرس، بیماری، افسردگی و مرگ‏و‏میر، در مقایسه با کسانی ‏می‏ باشند که روابط صمیمانه گسترده ‏تری دارند (هوک و همکاران، ۲۰۰۳). وقتی ظرفیت و توانمندی فرد برای ابراز صمیمیت تحلیل رود، ترس از صمیمیت شکل می‏ گیرد (بشارت، ۱۳۹۱). ترس از صمیمیت به عنوان مفهومی خصیصه ‏ای یا خلقی در نظر گرفته می‏ شود که می‏تواند در دامنه وسیعی از موقعیت‏ها، اضطراب افراد را در روابط نزدیک و صمیمانه آن‏ها بسنجد، خواه این افراد در یک رابطه عاشقانه درگیر باشند یا خیر؟ (فلاح زاده، فرزاد و فلاح زاده، ۱۳۹۰).

بدون شک یک عامل مهم برای تبیین تفاوت‏های فردی، در زمینه روابط نزدیک و صمیمانه در دوران جوانی، سبک‏های دلبستگی فرد در کودکی می‏ باشد. به اعتقاد بالبی (۱۹۶۹) دلبستگی‏های شکل گرفته در کودکی، بر بزرگسالی تاثیر می‏ گذارند. او هم‏چنین خاطر نشان ساخت که دلبستگی بین کودک و مراقب اولیه (اغلب مادر) درونی شده به عنوان یک مدل روانی عمل می ‏کند که روابط دوستی و عاشقانه بر آن استوار می‏ شود. ‌بنابرین‏ اولین دلبستگی برای هر رابطه ای اهمیت زیاد خواهد داشت (گودوین، ۲۰۰۳). در نتیجه، دلبستگی دوران کودکی هم‏چنان به مراحل بعدی زندگی تداوم می‏یابد و زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می‏ دهد (میکولینسر، فلورین، تولمکز^[۱۳]، ۱۹۹۰).

از طرفی دیگر بنا به گفته اریکسون (۱۹۸۲) یکی از شروط رابطه نزدیک بین دو نفر این است که باید نخست هویت هر یک شکل بگیرد. ‌بنابرین‏ از عوامل مؤثر دیگری که در توانایی صمیمیت افراد مؤثر خواهد بود، سبک هویت فرد می‏ باشد. شکل‏گیری هویت زمینه را برای برخی چالش‏های اساسی در سال‏های جوانی از جمله ایجاد صمیمیت فراهم می ‏کند (مونتگومری، ۲۰۰۵؛ به نقل از دانشپور و همکاران، ۱۳۸۶).

در این راستا باید گفت که سبک دلبستگی در دوران کودکی و سبک هویت فرد در نوجوانی بر شکل‏گیری ارتباطات صمیمانه در بزرگسالی تاثیر خواهد داشت که چگونگی تاثیر این دو متغیر بر عدم توانایی ارتباط صمیمانه در افراد یا ترس از صمیمیت در پژوهش‏های پیشین مورد توجه قرار نگرفته است و پژوهش حاضر در پی بررسی این مهم و پر کردن چنین شکافی می‌باشد.

‌بنابرین‏ مسئله ای که پژوهش حاضر در صدد ‌پاسخ‌گویی‌ به آن بوده است، این گونه بیان می‏ شود که آیا ویژگی ترس از صمیمیت در افراد می‏تواند به وسیله سبک‏های دلبستگی و سبک‏های پردازش هویت در آن ها پیش ‏بینی شود؟

۳-۱- ضرورت و اهمیت پژوهش:

اریکسون (۱۹۸۰) دستیابی به صمیمیت را هدف اصلی در اوایل بزرگسالی بیان می ‏کند. جوانان نیاز دارند تا با دیگران رابطه عاطفی و صمیمانه برقرار کنند (بیابانگرد، ۱۳۸۴). آن ها بخش عمده از وقت خود را به دنبال صمیمیت و جستجو برای تعاملات اجتماعی صمیمانه با دوستان، خانواده و شریک احساسی خود می‏ باشند. کسانی که نمی‏توانند در جوانی ارتباط صمیمانه بر‏قرار کنند احساس انزوا خواهند کرد (شولتز، ۱۳۸۷).

ب: مشخص بودن مقدار کالا یا قابلیت تعیین آن

مقدار مبیع هم باید در قرارداد معین گردد تا مبین میزان تعهد فروشنده باشد.^[۱۲۳] مطابق این ماده مقدار مبیع باید به طور ضمنی یا صریح معین گردد و یا این که ضابطه ای برای تعیین آن مقرر گردد. بدین سان قابلیت تعیین هم کافی است. به اعتقاد مفسران کنوانسیون، این قسمت از ماده ۱۴ باید به گونه ای تفسیر شود که قراردادهایی که به طور دراز مدت برای تهیه نیازمندی‌های خریدار و یا عرضه تولیدات فروشنده منعقد می‌گردد، صحیح دانسته شود؛ یعنی قابلیت تعیین مقدار مبیع کافی باشد. مثلا تولید کننده برنج تعهد می‌کند، مایحتاج یک سال هتل خاصی را از قرار هر تن به قیمت معین تامین نماید و یا خریداری تعهد می‌کند، تولیدات یک کارخانه ماکارونی سازی را در مدت یک سال با قیممت معین خریداری نماید.^[۱۲۴]

تردیدی که در صحت این نوع قراردادها ممکن است وجود داشته باشد، از این جهت است که نه تنها مقدار مبیع در حین انعقاد قرارداد معین نیست، بلکه بعد از آن هم، فورا قابل تعیین نیست، بلکه به مرور زمان با معلوم شدن میزان مایحتاج خریدار و یا تولیدات فروشنده معین می‌گردد. معهذا، این گونه قراردادها امروزه در حقوق تطبیقی و بازرگانی بین‌المللی بذیرفته شده است.^[۱۲۵]

ج: مشخص بودن قیمت یا قابلیت تعیین آن

برای اینکه ایجاب مشخص باشد، قیمت مبیع نیز باید معین گردد و یا ضابطه ای برای تعیین آن در نظر گرفته شود.^[۱۲۶]

بند سوم: مفهوم قابلیت تعیین

وقتی از قابلیت تعیین ثمن و یا ارائه معیاری که بر اساس آن بتوان ثمن را معین نمود، سخن به میان می‌آید، ظاهراً منظور این است که بدون دخالت ارده طرفین قابل تعیین باشد؛ یعنی طرفین در همان زمان انعقاد قرارداد، ضابطه ای را معین نمایند که بتوان با رجوع به آن و بدون دخالت ارده آنان، قیمت را مشخص نمود؛ مثلا” با ارجاع به قیمت بازار، یا نظر شخص ثالث (کارشناس). در ماده ۱۴ کنوانسیون تصریح شده که ارائه معیاری برای تعیین قیمت و مقدار مبیع کافی است؛ لیکن راجع به واگذاری تعیین قیمت به یکی از طرفین نص صریحی در کنوانسیون دیده نمی شود ؛از این رو مفسران این سوال را مطرح ساخته اند که آیا مطابق کنوانسیون می توان تعیین قیمت را به ارده یکی از طرفین واگذار نمود یا خیر؟^[۱۲۷]

الف: تعیین قیمت به اراده یکی از طرفین

همان‌ طور که گفته شد، در این زمینه در کنوانسیون نصی وجود ندارد، ولی به اعتقاد برخی از مفسران، ماده ۱۴ کنوانسیون وین این امر را منع نمی کند. به دیگر سخن، اطلاق ماده مذبور این مورد را هم در بر می‌گیرد. ‌بنابرین‏ هیچ اشکالی ندارد که تعیین ثمن به اراده یکی از طرفن واگذار گردد چنانچه در UCC^[128] این قاعده به صراحت پذیرفته شده است.

ب: انعقاد قرارداد بدون تعیین قیمت

در کنواسیون دو ماده وجود دارد که مطابق یکی از آن ها تعیین قیمت یا تعیین ضابطه ای برای آن، از شرایط مشخص بودن ایجاب و برای صحت قرارداد لازم است^[۱۲۹]؛ ولی مطابق ماده دیگر در صورتی که قرارداد منعقد شود و قیمت مشخص نشده باشد، و ضابطه ای هم برای تعیین آن مقرر نشده باشد، فرض می شود که متعاملین به طور ضمنی قیمتی را که در زمان انعقاد قرارداد برای این قبیل کالا، در اوضاع و احوال مشابه و نوع تجارت مربوط رایج بوده است در نظر داشته اند.^[۱۳۰] ‌بنابرین‏ مطابق این ماده، هرگاه قیمت معین نشده و ضابطه ای هم برای تعیین آن ارائه نشده باشد، قرارداد صحیح است.

این تعارض ظاهری به خاطر اختلاف نظری بود که بین کشورهای نظام رومانیستی، از جمله فرانسه از یک طرف و کشورهای نظام کامن لا از طرف دیگر، در کنفرانس دیپلماتیک وجود داشت. ماده ۱۴ کنوانسیون در واقع نتیجه غلبه اندیشه ای است که کشورهای فرانسه و بلوک شرق از آن دفاع می‌کردند در حالی که ماده ۵۵ از نظام کامن لا الهام گرفته است.^[۱۳۱]

در نهایت برخی از مفسران گفته اند: از ماده ۱۴ کنوانسیون بطلان قراردادی که طرفین بر آن طوافق کرده ولی ثمن معامله را تعیین نکرده اند، استنباط نمی شود. آنچه از ماده ۱۴ بر می‌آید این است که پیشنهادی که متضمن تعیین قیمت یا ضابطه ای برای آن نباشد ابجاب کامل محسوب نمی شود.لکن این بدان معنی نیست که اگر طرفین بر چنین بیعی توافق کنند توافق آنان فاقد اعتباراست.^[۱۳۲] برخی از نویسندگان در تأیید صحت این گونه قرارداد به ماده ۹ کنوانسیون که احاله به عرف و عادت کرده، نیز استناد کرده‌اند. این احاله به عرف و عادت اجازه می‌دهد که بسیاری از موارد قرارداد، بر اساس ماده ۵۵ کنوانسیون معتبر شناخته شود.^[۱۳۳]

گفتار چهارم: زوال ایجاب

پس از شناختی که از ایجاب و نقش آن در قراردادها و اقسام و شرایط نفوذ و تحقق آن در بخش پیشین به دست آوردیم. در این بخش به بحث و بررسی پیرامون عواملی می پردازیم که می‌تواند به عنوان پایان بخش اعتبار ایجاب و باعث زوال آن مطرح شود.

بند اول: استرداد

اگر پس از ایجاب قبول به آن ملحق شود عقد کامل شده و احترام و پایبندی به مفاد آن ضروری است. اما درفاصله بین ایجاب و قبول، ایجاب چه وضعیتی دارد؟ آیا قابل رجوع و باز پس گیری است؟ این سئوال همان چیزی است که دراصطلاح حقوقی ما از آن به تعابیر گوناگونی یاد شده است. از جمله این تعابیر، عدول، رجوع، استرداد و لغو ایجاب است که در متون حقوقی خارجی تحت عنوانWithdrswal^[134] یا Revocation55^[135] مورد بحث قرارگرفته و ‌به این معنی است که: گوینده ایجاب، طوری ازآن عدول کند که دیگر نتوان آن را قبول کرد.^[۱۳۶]

به هر حال در این زمینه دو پرسش اساسی و مرتبط با موضوع بحث وجود دارد که باید مورد توجه قرارگیرند، نخست آنکه آیا استرداد ایجاب موجب زوال آن می شود یا نه؟ به بیان دیگر آیا اصولا استرداد و باز پس گیری ایجاب جایز و ممکن است یا گوینده دارای چنین حقی نیست؟ دیگر آنکه، به فرض امکان رجوع از ایجاب در تمام یا برخی موارد، آیا صرف رجوع برای زوال ایجاب کافی است یا نیازمند عامل دیگری نظیر اطلاع مخاطب می‌باشد؟

بند دوم: امکان استرداد و رجوع

گفته شد، آنچه دربحث رجوع از ایجاب مورد نظر است مربوط به پیش از قبول است و گرنه پس از آن، بدون تردید رجوع تاثیری ندارد. این قاعده کلی است که هم درحقوق ما^[۱۳۷] و هم درسایر نظامهای حقوقی نظیر آنچه درکشورهای آمریکا^[۱۳۸] و انگلیس^[۱۳۹] پذیرفته شده است، به طور یکسان مورد قبول است مفهوم مخالف ماده ۱۶ کنوانسیون وین نیز موید همین نظریه است.^[۱۴۰] همچنین این موضوع در اصول مؤسسه‌ هم مورد تأکید می‌باشد.^[۱۴۱] اما درباره امکان عدول از ایجاب پیش از قبول به سختی تردید وجود دارد، برخی کشورها مانند آلمان با توجه به گسترش و مقتضیات بازرگانی درجهان امروز، اصل الزام آور بودن ایجاب را پذیرفته و معتقدند هر نوع ایجابی باید غیر قابل باز گشت باشد.

خوراکی‌هایی مثل کیک،چیپس،شکلات و شیرینی،قند خون را به سرعت افزایش می‌دهند و در نتیجه، بدن برای ورود این قندها به درون سلول یا ذخیره کردن آن‌ ها،به طور ناگهانی هورمون انسولین ترشح می‌کند و تعادل طبیعی سیستم کنترل‌کننده قند خون به هم می‌خورد. (http://www.nojanserver.com)

مصرف تنقلات تجاری کم ارزش به دلیل زیادی نمک،چربی و شکر موجب بیماری های مختلف و افزایش کلسترول خون می شود.به علاوه افزودنی های رنگی،نگهدارنده ها وطعم دهنده های مصنوعی که در این گونه تنقلات وجود دارد می‌تواند مشکل آفرین باشد.هم چنین تنقلات کم ارزش موجب کاهش دریافت مواد مغذی لازم از جمله پروتئین،ویتامین و مواد معدنی می‌گردد.چیپس،پفک،سوسیس وکالباس،نوشابه های گازدار و شیرینی و شکلات باعث اختلال در عملکرد بدن می شود.مصرف بی رویه نوشابه به خصوص همراه با غذا، علاوه بر سیری کاذب،جذب مواد مغذی مانند کلسیم را کاهش می‌دهد. (www.020.ir)

غذاهایی مانند انواع ساندویچ ها ،سوسیس و کالباس،پیتزاو تنقلات غذایی کم ارزش مانند چیپس، نوشابه ،شکلات،پفک ومصرف چای همراه غذا باعث ایجاد کمبودآهن دربدن می‌شوند.هم چنین استرس با مصرف سوسیس و کالباس و نوشابه های کافئین دار افزایش می‌یابد. (سلامت نیوز)

مصرف نوشابه هاى گازداردر کشور،نزدیک به۱۵درصدرشد داشته است،در حالى که در طى این بیست سال، مصرف شیر و لبنیات،تنها حدود یک دهم درصدرشد ‌کرده‌است.سرانه مصرف لبنیات در ایران کمتر از یک سوم استاندارد جهانى است.طبق آمار،۹۰درصد کودکان۲۴ ماهه تا ۱۲ساله کشورمان،روزانه حداقل یک بار پفک و نوشابه مصرف کرده اند واز این رو ۲۵ درصداز کودکان ایرانى به نوعى با سوء تغذیه دست به گریبانند.

سوال مهم این است که پیامدهای مصرف هله هوله در بدن ما چه می‌باشند؟کاملا صحیح است که عادات خوردن ما در طول سی سال گذشته تغییر ناگهانی داشته است.ترکیبات وعده های غذایی به طور متوسط هزاران کیلومتر قبل ازاین که دربشقاب غذای ما قرار گیرند انتقال یافته اند.به سادگی می توان باورکرد که بعضی ویتامین ها در فرآوری از دست رفته اند.افزایش پرخاشگری،جنایت و رفتار ضد اجتماعی در جوامع،ناشی از تغییردررژیم غذایی ماست.طبق مطالعاتی که توسط استفان اسکونتالر،پروفسوربخش قضایی در دانشگاه ایالت کالیفرنیا ‌در مورد رابطه ی بین غذا و رفتار به عمل آمد نشان داد که تعداد خشونت ها زمانی که غذاهای تازه به جای غذاهای کنسرو شده جایگزین شدند۳۷ درصد افت کرد.او خلاصه ای از یافته های خود را بدین گونه ارائه کرد که داشتن یک رژیم غذایی نامناسب هم اکنون یک پیشگویی کننده بهتر از خشونت آینده،نسبت به رفتار خشونت آمیز گذشته است.

عادات خوردن بچه ها و افراد جوان با نگرانی های جدی همراه است.رژیم غذایی آن ها اکنون غنی از قند،چربی و کربوهیدرات است و از نظر میوه و سبزی جات دچار کمبود می‌باشند.با خوردن نوشابه و شیرینی در جشن تولد،بچه های شما صداهای خشونت آمیز بلند تری دارند.چرا؟این بدان علت است که سطوح قند خون بعد از خوردن شیرینی ناگهان بالا می رود که ابتدا انفجار انرژی را باعث می‌گردد،اما سپس قند خون افت کرده و شما راخسته و خواب آلود می‌کند.در تلاشی برای پیشگیری از کاهش قند خون،بدن شما آدرنالین تولید می‌کند که شما را خشمگین و بد اخلاق می‌سازد.(www.odewire.mht)

رژیم های غذایی مدرن تاثیر مهمی برشاخص خشونت و جنایت داشته اند.نگرانی گسترده ای ‌در مورد خشونت وجنایت و ‌در مورد امنیت تامین غذایی،وجود دارد.این نگرانی ها توسط گزارشاتی از میزان ارتکاب جنایات بیشتر وآگاهی دادن نسبت به مواد افزودنی در غذاها،نمود یافته است. (http://www.ncahf.org)

امروزه با رشد بی رویه فست‌فودها سوال مهمی مطرح می‌شود که بهتر است به آن فکر کنید.این که آیا غذاهایی که فست‌فودها ارائه می‌دهند اعتیاد آورند؟آیا کالری‌هاو چربی‌های زیاد موجود در این مواد غذایی شما را به دام اعتیاد می‌کشاند؟باید بگوییم که بله،فست‌فودها مثل مواد مخدر اعتیادآور هستند.پژوهش‌های اخیر نشان داده چربی،نمک و قندهای زیادی که در این غذاهای نسبتاً ارزان وجود دارد اثری همانند مواد مخدر در مغز ایجاد می‌کنند.امروزه تمام محققان به مسئله فست‌فودها و اثرات اعتیادآور آن‌ ها،توجه خاصی معطوف ‌داشته‌اند.زمانی که عکس غذاهای مورد علاقه‌ شرکت کننده ها نشان داده شد،مغزشان شروع به ترشح میزان زیادی هورمون کرد.حالتی شبیه ‌به این پدیده درسر معتادین به کوکائین زمانی که عکس پودر سفید می‌بینند نیز اتفاق می‌افتد.در پژوهش‌های اخیر،محققان به موش‌های آزمایشگاهی سوسیس،کالباس و شکلات خوراندند و ملاحظه کردند رفتارهای فیزیولوژی وروانی این موش‌ها شبیه موش‌هایی است که به مورفین اعتیاد دارند.علاوه بر این زمانی که اعتیاد ‌به این قبیل مواد غذایی شکل می‌گیرد هیچ مانعی نمی‌تواند موش‌هارا از رسیدن به مواد مخدر خود(فست‌فودها)منصرف کند.محققان می‌گویند دلایل قابل قبولی وجود دارد که نشان می‌دهد غذاهای سرشاراز قند،چربی ونمک می‌تواند فعل و انفعالات شیمیایی در مغز ایجاد کند که شبیه به عملکرد مواد مخدری مثل کوکائین و هروئین است. (تبیان)

پژوهشگران آمریکایی با اطلاع ازاین پدیده توانسته اند برای تعدیل تغذیه بعضی از خانه های بزهکاران جوان،برنامه ای را اجرا کنند.در این برنامه قند سریع الهضم به میزان قابل توجهی تقلیل یافته و به جای نوشابه های گازدار و تنقلات حاوی قند زیاد،آب میوه،میوه ی تازه و سالاد توام با پنیر تجویز کرده‌اند.

از آن زمان به بعد،پژوهشگران مشاهده کردند که حد متوسط عملیات ضد اجتماعی،تا میزان ۴۷درصد و در بعضی از زندان ها تا میزان۷۰ درصد کاهش یافت. (گروهی از مولفان،۱۳۷۸،۳۷)

‌بر اساس آزمون پرسشنامه شخصیتی آیزنگ یک فرد درون گرا با رفتارهای کنترل شده، جدیت بدبینی و پایداری در ارتباط است. او تحت تأثیر عمل نمی کند و به وسیله آنچه دوست دارد برانگیخته نمی شود. از طرف دیگر یک فرد برون گرا با تمایلات جامعه پسند، خوش بینی، پرخاشگری و رفتارهای تکانشی در ارتباط است. او احساساتش را کنترل نمی کند و آنچه را که دوست دارد انجام می‌دهد. به نظر می‌رسد که افراد برون گرا به میزان بیشتری برای تغییر قضاوت هایشان تحت تأثیر پیشنهادهای دیگران باشند، اگرچه زمانی که یک فرد درون گرا با فرد برون گرا که در یک موضوع خاص دیدگاه متفاوتی دارند مواجهه می شود، فرد درونگرا به احتمال بیشتر مایل می شد دیدگاهش را تغییر دهد (همان).

‌در مورد قطب های مخالف برون گرایی و درون گرایی آیزنگ نظر یونگ را تأیید می‌کند و ضمناً آن ها را دارای وجه شباهتی با تشریحی که فروید از روان ‌کرده‌است می‌داند، بدین معنی که نهاد ‌در مورد برون گرا دارای قدرت واسطه است در صورتی که من برتر ‌در مورد درون گرا قدرت بیشتری دارد. دیگر اینکه میان افراد کاملاً بهنجار از یک سو، و افرادی که در یکی از دو قطب نهایی روان نژندی و روان پریشی قرار دارند از سوی دیگر فاصله بسیار زیاد است. در این فاصله است که افراد ممکن است به سوی یکی از آن دو قطب نزدیک شوند، یعنی به تدریج صفات اختصاصی یکی از آن دو قطب را پیدا کنند، دیگر اینکه دو قطب روان پریشی و روان نژندی با هم ترکیب می‌شوند و قطبی تشکیل می‌دهند که افراد ممکن است ازخود بهنجاری به تدریج عدول کنند و به آن قطب مرکب متمایل گردند. آیزنگ معتقد است که این قطب مرکب خیلی بیشتر دیده می شود تا قطب خالص روان پریشی یا روان نژندی (همان).

در کل برون گرایی- درون گرایی، شامل صفت جامعه پذیری (معاشرتی بودن) است، که همچنین می‌تواند با هیجان در ارتباط باشد (یعنی علاقه، همان‌ طور که به سایر افراد ابراز می شود، در برابر خجالت). روان رنجور خوبی به صورت تهییج پذیری تعریف شده است، همچنین در نظر خلق و خو به صورت پاسخ های هیجانی به صورت پاسخ های هیجانی منفی غیرمعمول تعریف شده است (همان).

ایرادهایی که به نظریه های صفت وارد است این است که بیان می‌کنند که رفتار به صورت زیادی وابسته به موقعیت است و اینکه صفت هایی مانند «صداقت» به ویژه در مشخص کردن شخصیت و رفتار مفید نیستند. علی‌رغم این انتقادها، نظریه های صفات، الگوهای محبوبی برای کمی سازی شخصیت بوده اند (عظیمی نیا،۱۳۹۰).

انتقاد: مهم ترین انتقادی که بعضی از نظریه پردازان شخصیت به روش صفات وارد می دانند این است که رفتار ممکن است در شرایط مختلف بسیار متغیر باشد (اتکینسون و همکاران، ۱۳۸۸).

۲-۵-۲-۲ نظریه یادگیری اجتماعی شخصیت

نظریه پردازان یادگیری اجتماعی که به رفتارگرایی وفادارند، بر جنبه ای از رفتار، که رفتارگرایان از آن غافل مانده اند، یعنی بر چگونگی پردازش اطلاعات درباره ی دنیای اجتماعی، تأکید می‌کنند و در این باره، فرآیندهای شناختی را حلقه ارتباط بین محیط و رفتار می دانند. فرآیندهای شناختی با صفات درونی یکی نیستند و این نظریه پردازان فقط صفات درونی را انکار می‌کنند (جاویدی ،۱۳۹۰).

برجسته ترین نظریه روان شناسی که در این زمینه اظهار شده است مربوط به آلبرت بندورا کانادایی است. نظریه یادگیری اجتماعی بندورا، عملکرد روانی را ‌بر اساس تعامل دوسویه و دائم، اثرات رفتاری، شناختی و محیطی به تصویر می کشد. این مفهوم درباره رفتار انسان، افراد را نه در نقش گروگان هایی که تحت کنترل نیروهای بیرون هستند، مطرح می‌کند و نه عوامل آزادی که قادرند هرچه خواستند، بشنوند. بلکه این تأثیر دوسویه، نیروهای رفتاری و محیطی است که برجسته شده و یک فرایند پویا و سیال که در آن عوامل شناختی، نقش اصلی را در سازمان دادن و تنظیم فعالیت انسان بازی می‌کند را فراهم می آورد (همان).

۳-۲-۴-۲ نظریه تعامل صفات و شرایط:

یکی از نظریه پردازان یادگیری اجتماعی، یعنی والتر میشل (۱۹۷۹، ۱۹۸۳) با تلفیق بعضی از دیدگاه ها روش صفات و بعضی از دیدگاه های موقعیت گرایی، دیدگاهی به وجود آورد که رویکرد تعامل صفات و شرایط نامیده می شود. میشل می‌گوید: تغییر شخصیت فرد با تغییر موقعیت ها و حالات مختلف، این نکته را به ذهن متبادر می‌سازد که شخص دقیقاً از موقعیت های مختلف خارجی آگاه بوده، می‌داند چگونه از آن اطلاعات برای کنترل بیشتر در زندگی استفاده کند و چنین نیست که کاملاً تحت کنترل موقعیت ها باشد. تأکید دیدگاه میشل بر آن است که اگر شخص را به عنوان یک چاره یاب فعال و آگاه که جهان را می‌سازد و بر آن تأثیر می‌گذارد بنگریم، آنگاه بهتر می‌توانیم شخصیت او را بشناسیم، نه اینکه صرفاً او را در برابر موقعیت ها پاسخ دهنده ای منفعل فرض کنیم.

درباره ارتباط موقعیت های ویژه با صفات شخصیت فرد، نکاتی ذکر شده است که به نقل و بررسی آن ها می پردازیم:

هر چه صفت جزئی و محدودتر باشد به نظر می‌رسد بهتر می‌تواند رفتار را پیش‌بینی کند.برخی از افراد در بعضی از صفات ثابتند و برخی دیگر در صفات دیگری ثبات نشان می‌دهند. این نکته به خوبی قابل فهم است که همه افراد در یک ویژگی به طور یکسان ثابت یا متغیر نیستند.

وقتی فشار موقعیت کمتر است، صفات شخصیت تأثیر بیشتری بر روی فرد می‌گذارد. تعمیم این مشاهدات به همه مراحل رشد شخصیت مشکل به نظر می‌رسد؛ زیرا شخصیت کودک در ابتدا سادگی خاصی دارد و به همین دلیل می توان در حالت فشار و حالت های معمولی تفاوت هایی را مشاهده کرد، ولی در نوجوانی، جوانی و همچنین بزرگسالی که شخصیت ترکیب پیچیده تری می‌یابد، بهتر است به جای تأثیر منفی موقعیت فشارزا به تناسب موقعیت ها اشاره می شود. ‌بنابرین‏ چه بسا موقعیت های فشارزا، نه فقط دارای اثرات منفی نباشد، بلکه برای بروز و رشد بعضی از صفات شخصیت نیز بسیار مناسب باشد (عظیمی نیا،۱۳۹۰).

۴-۲-۴-۲ نظریه ی روان تحلیل گری شخصیت (روان کاوی)

یکی از پیشگامان برجسته نظریه های روان کاوی زیگموند فروید^[۱۵] (۱۸۵۶) اتریشی است. او معتقد بود که ساخت روانی انسان دربرگیرنده سه مؤلفه‌ ساختاری است: نهاد، خود و فراخود که:

نهاد: هسته غریزی شخص را نشان می‌دهد.

خود: مؤلفه‌ منطقی شخصیت و تحت فرمان اصل واقعیت است.

فراخود: ساختار پیشرفت نهایی و شاخه اخلاقی شخصیت (وجدان) است.

این تقسیم بندی سه گانه شخصیت تحت عنوان مدل ساختاری زندگی روانی شناخته می شود و فروید اعتقاد داشت که این ساختارها ‌به این علت ساختارهای فرضی در نظر گرفته شده که حوزه کالبدشناسی عصبی برای تعیین محل آن ها در سیستم عصبی مرکزی به اندازه کافی پیشرفته نبوده است.

کل نهاد ناهوشیار است در حالی که خود و فراخود هر دو، مواد ترتیب دهنده ناهوشیار، نیمه هوشیار و حالت های تجربی هوشیار هستند. ناهوشیار دربردارنده هر سه ساختار شخصیت است. اگرچه بخش عمده آن از تکه های نهاد ساخته شده است (همان).

۵-۲-۴-۲ نظریه پدیدارشناختی شخصیت

۳-۲ بررسی و نقد نظریه ی ابتنای مسئولیت مدنی بر قاعده ی «لا ضرر»

در این بخش ابتدا به بیان نظرات حقوق دانانی که قائل به ابتنای مسئولیت مدنی بر قاعده ی « لا ضرر » هستند پرداخته شده و در ادامه به نقد این نظریه و دلایل نقد وارد بر آن پرداخته شده و در نهایت نظریه ی منتخب بیان گردیده شده است.

۳-۲-۱ ابتنای مسئولیت مدنی بر قاعده ی «لا ضرر»

بسیاری از حقوق دانان معتقد به ابتنای مسئولیت مدنی بر قاعده ی «لا ضرر» هستند ، بر طبق نظر جعفری تبار قاعده ی « لا ضرر » می‌تواند مبنای مسئولیت مدنی در حقوق ایران باشد ، ایشان می فرمایند : بی گمان موشکافی های بیش از حد بر ابهام «لا ضرر» افزوده است ، باریک بینی هایی که حقوق دانان برای شناخت مفهوم این قاعده کرده‌اند و آن را از معنی محصل خود خالی کرده‌اند و بیش از آن که دلالت گر باشند گمراه کننده اند ، گویی ‌به این نکته عنایت نکرده اند که احکام شرع برای متفاهم عرف است و نه برای موشکافی های عقلانی . این که آیا در این اصل ،نفی ضرر شده و یا نفی حکم ضرری بحث هایی است که اصل را از معنی ساده و مفیدی که از این قاعده فهم می شود تهی می‌سازد.باید گفت نظام مسئولیت در تاریخ حقوق ایران مبتنی بر «لا ضرر و لا ضرار» است نه تقصیر و نه تضمین و نه مسئولیت محض و اگر هر آینه باید مقایسه ای میان این نظام ها انجام داد باید لا ضرر را با مسئولیت محض بیشتر سازگار دانست ، در تاریخ حقوق ایران ،ورود ضرر ،خود تقصیر است چنان که در مسئولیت قراردادی انجام ندادن تعهد را تقصیر می شمرند.هر کجا ضرری(در مفهوم عرفی)در کار هست مسلم است که مسبوق بر تقصیری بوده و باید آن را جبران کرد مگر آن که رابطه ی سببیتی میان ضرر و عامل ورود آن نتوان یافت ،به دلیل عواملی چون فورس ماژور یا تقصیر زیان دیده و یا تقصیر شخص ثالث، ایشان ‌در مورد نظریه محض معتقدند : مسئولیت محض در حقوق ایالات متحده ی امریکا شکلی دیگر از اصل دیرین لا ضرر و لا ضرار در تاریخ ایران است و نباید لا ضرر را تقویم پارینه ای دانست که به کار امسال نمی آید و قاعده ای کهنه که با عصر نو سازگار نیست. (جعفری تبار،۱۳۸۹ ،صص ۸۱-۸۴) ضروری است که در اینجا از مرحوم موسی جوان یاد کنیم که قبل از دیگر اساتید ‌به این نکته توجه داده و بعد از اینکه مبنای مسئولیت مدنی ( اعم از قراردادی و خارج از قرار دادی ) را « نفی ضرر » و مسئولیت موضوعی دانسته به برتری این مبنا بر مبنای « تقصیر » تصریح ‌کرده‌است.(موسی جوان، ۱۳۲۶،ص ۳۲۶-۳۲۷). دیگر اساتید بزرگ و صاحب نام حقوق مدنی ایران از جمله حسین صفایی نیز نظر مشابهی دارد.( صفایی ، ۱۳۷۵ ، ص ۳۴۸ ) بهرامی احمدی نیز معتقد است : «قاعده ی نفی ضرر مبنای متین و اساسی برای مسئولیت مدنی است و می‌تواند وسیله ای مناسب برای پاسخ گویی به نیاز های جدید و روز افزون جامعه ، در راه حل های سازنده برای مسئولیت مدنی باشد. » (بهرامی احمدی ، ۱۳۹۱ ، ص ۱۴۱) حتی آقای کاتوزیان که همواره حامی و مدافع استوار نظریه ی تقصیر بوده اند گفته اند : « هر چند که امروز چنین نیست ، ولی به زودی زمانی فرا می‌رسد که بیشتر خسارت ها از راه « مسئولیت محض » جبران شود و این نظریه بر «نظریه ی تقصیر» حکومت می‌کند» (کاتوزیان ، ۱۳۷۴ ، ص ۲۴۰ ) اخیراً نیز اصل « ضرر »و « نفی ضرر» توجه جرم شناسان و دانشمندان علوم اجتماعی را نیز در کشورهای پیشرفته ی دنیا به خود جلب ‌کرده‌است . بسیاری از فیلسوفان کیفری و فلاسفه ی لیبرال بر این باورند که دولت تنها در جایی می‌تواند در حقوق و آزادی های فردی دخالت کند و منع کیفری نماید که رفتار فرد باعث ورود ضرر به اشخاص شود و حتی کسانی که ورود ضرر را تنها ضابطه نمی دانند آن را از مهم ترین ضوابط می دانند.از جمله اینکه آیا برای جلوگیری از رفتاری که متضمن « ضرر محتمل » است نیز امکان جرم انگاری وجود دارد.(محمودی،۱۳۸۲ ، ص۱۷۵) قابل ذکر است که وجوب دفع الضرر المحتمل نیز قواعد فقهی است.(بهرامی احمدی،۱۳۸۸ ، ج۱ ص۳۳۱ )

۳-۲-۲ نقد نظریه ی ابتنای مسئولیت مدنی بر قاعده ی « لا ضرر »