در این رویکرد، مشکلی که با آن مواجه می‌شویم نیز شامل می‌شود و بیشتر از آن ، بهره بیشتر از توافق دوجانبه و حل مسالمت آمیز طرفین را قادر می‌سازد که رابطه بین خودشان را پایدار نگه دارند. بسیاری از سودهای دوجانبه دیگر به عنوان نتیجه‌ای از این فرایند ممکن است پوشش داده نشوند . نتیجه می‌تواند الزام آور باشد اگر در یک توافق قراردادی نتیجه شود که نشان دهنده مذاکرات می‌باشند،هر چند بعید است که دادگاه‌ها مذاکره را به عنوان ابزاری برای ثبات رویه قضایی در اجرای مدیرت پرونده فعال در نظر بگیرند. .(سوناراجا، ۱۹۹۰: ۲۳۹)

این رویکردها تنها رویکردهای موجود نمی‌باشند. رویکرهایی در این بین وجود دارند ، که در واقع در طول یک مذاکره یا مجموعه‌ای از مذاکرات این رویکرد ممکن است تغییر نماید ، شاید چندین بار . یک طرف ممکن است از یک رویکرد استفاده کند و طرف دیگر از رویکرد دیگری استفاده کند. این سوال که کدام رویکرد استفاده شود با توجه به تعداد فاکتورهایی شامل موقعیت مذاکره نسبی طرفین می‌شود تغییر می‌کند. بسیاری از قراردادها در صنعت نفت و گاز برای مذاکره ‌در مورد اختلاف فراهم شده‌اند.

به عنوان مثال ، در استاندارد فرم قرارداد ، یک رویکرد مذاکره‌ای سه سطحی پیش از اجرای رویه ای دی آر فراهم شده است. این قرارداد یک بند تشدید دارد که به موجب آن اختلافات در ابتدا توسط نماینده‌های هر یک از طرفین بررسی می‌شود؛ اگر به هیچ توافقی حاصل نشود سپس به اشخاصی که در فرم توافقنامه نام آن ها آمده است ارجاء داده می‌شود ؛ سپس اگر راه حلی حاصل نشود اختلاف به مذاکره اصلی در سطح اجرایی ارجاء داده خواهد شد . مذاکره اجرایی اغلب در قراردادهای صنعتی به عنوان بخشی از فرایند حل اختلاف تشدید شده استفاده می‌شود . مزیت این موضوع این می‌باشد که اختلاف را از کنترلآنهایی که با هم در فعالیت‌های قرارداد به صورت روزانه کار می‌کنند خارج می‌کند، از اینرو به حفظ روابط کاری خوب کمک می‌کند. اگر داوری اجرایی ناموفق باشد سپس هر طرف می‌تواند اختلاف را به دادگاه ببرد ، اما تنها اگر مراحل اولیه کامل شده باشند. مزایای اصلی مذاکره این است که منازع کننده ها در کنترل فرایند می‌مانند ، راه حل‌های مذاکره‌ای تمایل به داشتن مدت زمان بیشتری دارند، مدیریت زمان و هزینه ها، محرمانه بودن ، راکاهش می‌دهد ، و پس از آنکه مذاکره کنندگان درگیر نزاع اصلی نمی‌شوند ، آن ها فاصله شخصی و احساسی دارند که اجازه می‌دهند که بی‌طرف باشند . (دیوید، ۲۰۰۹ :۴۳۹)

از نظر قدرت اجرایی ، بر خلاف دادرسی یا یک رأی‌ داوری بیگانه ، توافق برای مذاکره به طور سنتی به دلیل عدم اطمینان از داشتن نیروی الزام آورغیر قابل اجرا می‌باشد. در دعوایی^[۳۷] یک شرکت توافق می‌کند که با شرکتی دیگر وارد مذاکره شود یا وارد مذاکره با هر شخص ثالثی شود . به هر حال، هیچ نشانه‌ای وجود نداشت که دو شرکت چه مدت اجبار دارند که مذاکره را ادامه دهند و همچنین هیچ چیزی که وظیفه پایان دادن ‌به این اجبار را داشته باشد وجود نداشت. دادگاهی به منظور توافق برای مذاکره برای یک دوره نامشخص که غیر قابل اجرا بود تشکیل شد.

۳-۶-روش های مدرن حل اختلاف در حوزه نفت و گاز

۳-۶-۱-میانجی‌گری

۳-۶-۲- گوناگونی روش های حل اختلاف

روند اخیر در صنعت نفت و گاز یک افزایش در استفاده از فرایندهای چندلایه حل اختلاف را نشان می‌دهد، بخصوص در قراردادهای بین‌المللی . این فرایند شامل حل اختلافات از طریق بندهای چند لایه حل اختلاف که فرایندهای حل اختلاف متفاوتی را در مرحله های متمایز وافزایشی ارائه می‌دهد. بند چند لایه حل اختلاف ممکن است شکل‌های متنوعی به خود بگیرد . به عنوان مثال ، در دعوای^[۳۸] یک توافقنامه بلند مدت تامین گاز یک بند سه لایه حل اختلاف را ارائه می‌دهد. پس از کمک کردن ملاحظات مکتوب اختلاف ، طرفین توافق کردند که با هم ملاقات کنند و از تمام توان منطقی خود برای حل و فصل اختلاف یا تفاوت در حسن نیت استفاده نمایند. در مواقعی که یک اختلاف بین طرفین حل نشده باید اختلاف برای تصمیم گیری به یک کارشناس ارجاء داده شود . در نهایت ، در مواقعی که هیچ کارشناسی تعیین نشود یا رویه قادر به اجرا شدن نباشد ممکن است اختلاف توسط هر دو طرف به موجب مقررات داوری ۱۹۹۶ به داور ارجاء داده شود .

بعلاوه ، شرایط کلی قرارداد^[۳۹] (شامل نکات راهنما می‌شود) برای خدمات (ساحلی و غیر ساحلی) بند ۳۰ و تامین آیتم‌های اصلی کارخانه و تجهیزات ، بند ۳۶ مثال‌هایی را از بندهای لایه لایه حل اختلاف ارائه می‌دهد. به طور خلاصه، فرایند اینگونه است که اختلاف را در ابتدا به نماینده‌های شرکت‌ها برای بحث و بررسی و تلاش منطقی برای رسیدن به توافق ارجاء می‌دهد. اگر به توافقی حاصل نشود ، اختلاف به دو نفری که نام آن ها در ضمیمه قرارداد آورده شده است ارجا داده می‌شود . اگر ، دوباره ، ‌توافقی حاصل نشود ، اختلاف به مذاکرات اجرایی که توسط مدیران اجرایی شرکت‌ها انجام می‌گیرد ارجا داده می‌شود . دادگاه آخرین منبع حل اختلاف می‌باشد . به هر حال ، طرفین برای توافق ‌در مورد کاربرد داوری به عنوان روش ای دی آر آزادی دارندف بخصوص در مواردی که یک المان دریایی بین‌المللی نیز وجود داشته باشد. (الرحمانی، ۲۰۱۱ : ۷)

مثال بیشتر یک قرارداد برای ارائه یک محصول شناور، ذخیره سازی و تخلیه^[۴۰] نصب و راه اندازی در دریای شمال می‌باشد. این قرارداد در سال ۱۹۹۶ امضا شد و فصلی را ‌در مورد حل و فصل اختلافات در بر می‌گیرد . این رویه برای حل اختلافات بدون استفاده از هیچ شکلی از داوری و دادرسی طراحی شده است . در عوض ، قرارداد برای اختلافاتی به کار گرفته می‌شود که بواسطه یک فرایند هیبریدی افزایشی مذاکره حل خواهند شد ، که توسط مذاکره اجرایی و به حد اعلا رسیدن در استفاده از فرایند تعیین کارشناس دنبال می‌شود. بر اساس بند مربوطه قرارداد ، اختلافات در ابتدا توسط مشتری و نماینده‌های پیمانکارانمورد بحث و بررسی قرار گرفته اند. این موقعیت‌ها در قرارداد مشخص ‌شده‌اند و افراد به قدر لازم روی کاغذ منتصب شده‌اند . اگر آن ها قادر به حل اختلاف نباشند سپس اختلاف به سطح بعدی مدیریت وارد می‌شود ، سطح ارشد یا اجرایی، و آن ها تلاش می‌کنند تا درباره راه حل مذاکره کنند. اگر این فرایند در نتیجه در رسیدن به راه حل ناموفق باشد ؛ سپس دو طرف قرارداد به طور مشترک کارشناسی را برای تصمیم گیری ‌در مورد اختلاف منتصب می‌کنند.