این در حالی‌است که تفاوت معنی‌داری در سطوح خونی ACE در مطالعه ویلیامز و همکاران^[۳۱] در پاسخ به یک جلسه فعالیت ورزشی هوازی یا مقاومتی مشاهده نشد [۱۰]. سطح سرمی بالای ACE در کودکان در مطالعه آروای و همکاران^[۳۲] در پاسخ به ورزش‌های فزاینده گزارش شده است [۸]. همچنین فیرکیوست و همکاران^[۳۳] تغییر معنی‌داری را پس از دوی ماراتون در سطح سرم ACE آزمودنی‌ها مشاهده نکردند [۱۶]. بارتی و همکاران^[۳۴] در تحقیق خود بر روی رت‌های زوکر بیان کردند ده هفته تمرین هوازی منجر به افزایش غیرمعنی‌داری سطوح سرمی ACE شد [۶۸].
هارپ و همکاران^[۳۵] در سال ۲۰۰۲ با بررسی اثر یک هفته انرژی مصرفی ثابت (۵۵% کربوهیدرات، ۲۰% پروتئین و ۲۵% چربی) و بعد از آن ۵ هفته کاهش ۴۰% انرژی مصرفی قبلی در ۱۶ زن و مرد چاق دریافتند که فعالیت ACE در نتیجه کاهش وزن در آنها کم شده است. در این تحقیق ACE در حالت خوابیده و ایستاده نیز اندازه‌گیری شد که سطوح ACE ایستاده به طور معنی‌داری بالاتر از وضعیت خوابیده آن بود، که با نسبت دور کمر به دور باسن رابطه مستقیمی داشت، و این در حالی بود که فشار سیستول و دیاستول، فعالیت رنین پلاسما در حالت خوابیده، سطوح آلدوسترون سرم وانسولین ناشتا با کاهش وزن کم شده‌اند، اما گلوکز، سطح سدیم (در ۲۴ساعت قبل و بعد از کاهش وزن) و آلدوسترون در حالت ایستاده تغییری نکرده است [۱۱].
وودز و همکاران^[۳۶] در سال ۲۰۰۴ پاسخ ACE خون یک گروه را در مقابل یک جلسه تمرین مقاومتی (۴ ست ده تایی اکستشن پا) با ۷۵% ۱RM و گروهی دیگر را در یک جلسه تمرین هوازی زیر بیشینه (۲۰ دقیقه دوچرخه سواری) با ۷۰-۸۰% ضربان قلب بیشینه، را در بلافاصله، ۱۵، ۳۰، ۴۵ و ۶۰ دقیقه بعد از تمرین مورد بررسی قرار داد و متوجه شد ACE خون در هیچ کدام از گروه‌ها تفاوتی نیافته است (۶۷).
انگلی و همکارانش در سال ۲۰۰۵ با بررسی اثر ۱۳ هفته کاهش انرژی مصرفی همرات با تمرینات ژیمناستیک در آب در ۱۷ زن چاق یائسه که کاهش ۵درصدی در وزنشان داشتند دریافتند که سطوح ACE در خون بعد از کاهش وزن به طور معنی‌داری در بدن کم شده است، همین طور گزارش کردند که بیان ACE در بافت چرب نیز کاهش یافته است، علاوه بر این آلدوسترون، رنین و آنژیوتانسیوژن پلاسما به طور معنی‌داری کاهش داشتند و کاهش بیان آنژیوتانسوژن در بافت چرب کاهش معنی‌داری داشته است، همین طور کاهش دور کمر، فشار سیستول و دیاستول نیز گزارش شده است [۳].
وانگ و همکارانش در سال ۲۰۱۱ با بررسی اثر ۸ هفته رژیم غذایی با کالری پایین (درحدود MJ/d 3/3) و به دنبال آن کسانی که ۸% کاهش وزن داشتند ۶ ماه متوالی رژیم غذایی تداخلی که ۴ رژیم غذایی مختلف در مقدار پروتئین و شاخص گلایسمی (GI) که شامل پروتئین بالا و GI بالا، پروتئین بالا و GI پایین، پروتئین پایین و GI بالا، پروتئین پایین و GI پایین بود را بر سه هورمون جنسی و سی ویک پروتئین ۴۸ زن اندازه‌گیری کردند و بیان کردند که ACE مهم ترین پیش بین کاهش وزن است [۲].
۲-۴- جمع بندی و نتیجه گیری کلی:
در مجموع میتوان گفت با وجود تحقیقات گسترده در خصوص اثر فعالیت ورزشی و به طور خاص ورزش طولانی مدت بر اضافه وزن و ارتباط آن با ACE هنوز دانش و آگاهی ما در خصوص مکانیسم های اثر بخش آن اندک است. به نظر میرسد کاهش وزن در پاسخ به فعالیت ورزشی و یا رژیم غذایی منجر به کاهش این آنزیم می‌شود. به هر حال در خصوص اثر فعالیت ورزشی بر تغییرات پلاسمایی ACE نتایج متناقضی وجود دارد که برای تفسیر نتایج بهدست آمده ابعاد بسیاری را میباید در نظر گرفت. به طور مثال مدت زمان برنامه تمرین (کوتاه یا طولانی مدت)، نوع پروتکل تمرینی مورد استفاده (هوازی، مقاومتی) و نوع آزمودنی‌ها از جمله متغیرهایی هستند که در تفسیر نتایج میباید مورد توجه قرار گیرند.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

فصل سوم
روش شناسی پژوهش
۳-۱- مقدمه
همان گونه که در فصل‌های پیش عنوان گردید هدف از این پژوهش، بررسی تغییرات سطح ACE پلاسمایی در زنان دارای اضافه وزن در پاسخ به یک دوره تمرینات هوازی بوده است. در این فصل به شرح و توضیح روش‌شناسی پژوهش شامل روش پژوهش، جامعه آماری مورد مطالعه، نحوه انتخاب نمونه‌ها، چگونگی اندازه‌گیری متغیرهای پژوهش و روش تجزیه و تحلیل داده‌ها خواهیم پرداخت.
۳-۲- طرح پژوهش
با توجه به ماهیت این پژوهش، اهداف آن و میزان کنترل متغیرهای ناخواسته از سوی پژوهش‌گر، این بررسی از نوع نیمه تجربی می‌باشد.
۳-۳- جامعه و نمونه آماری پژوهش
آزمودنی‌های تحقیق حاضر را زنان سالم ۴۵-۲۰ سال شهرستان بابلسر که مایل به اجرای تمرینات ورزشی جهت تعدیل وزن و بهبود وضعیت فیزیولوژیک خود بودند، توسط محقق شناسایی شدند. برای افراد داوطلب توضیحات کاملی درباره‌ی روند اجرای پژوهش، فواید و مضرات احتمالی مطالعه بیان شد و رضایت‌نامه کتبی از داوطلبین اخذ گردید (پیوست۱). ۱۴ نفر از زنان کم تحرک و دارای دوره‌ی قاعدگی منظم و با شاخص توده‌ی بدنی ۲۵BMI> (بر اساس WHO) انتخاب شدند. این گروه دارای میانگین سنی ۰۹/۲±۵/۳۲، میانگین قد ۶/۱±۲/۱۶۰بودند. هم‌چنین بر اساس پرسشنامه‌ی پیشینه‌ تندرستی (پیوست ۲) سابقه هرگونه بیماری و میزان فعالیت بدنی روزانه افراد بررسی شد در ضمن به آزمودنی‌ها توصیه شد رژیم غذایی معمولی خود را در طی دوره تحقیق رعایت نمایند.
۳-۴- متغیرهای پژوهش
۳-۴-۱- متغیر مستقل
متغیر مستقل این تحقیق عبارت است از ۸ هفته تمرین هوازی، سه جلسه در هفته با شدت ۴۰ تا ۸۰% حداکثر ضربان قلب ذخیره که به مدت ۲۵ دقیقه در هفته اول اجرا شد و به ۴۵ دقیقه در هفته هشتم رسید.
۳-۴-۲- متغیر وابسته
متغیر وابسته پژوهش حاضر عبارت از سطوح پلاسمایی ACE می‌باشد.
۳-۴-۳- متغیر کنترل
متغیر کنترل پژوهش حاضر جنسیت و اضافه وزن می‌باشد.
۳-۵- برنامه تمرینی آزمودنی‌ها
برنامه تمرین گروه هوازی شامل ۸ هفته و هر هفته ۳ جلسه بود. یک جلسه تمرین شامل ۱۵ دقیقه گرم کردن با انواع دوها، حرکات کششی و نرمشی بود، سپس دویدن در سالن با ۴۵-۴۰ درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره به مدت ۲۵ دقیقه در هفته اول شروع شد که در هفته هشتم به ۴۵ دقیقه با ۸۰ -۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره رسید (هر هفته ۵ دقیقه به زمان و ۵ درصد به شدت افزوده شد) (۹۱). ضربان قلب بیشینه از فرمول (سن- ۲۲۰) محاسبه و شدت تمرین با بهره گرفتن از ضربان‌سنج پولار، کنترل گردید. در انتهای هر جلسه، عمل سرد کردن با اجرای دو نرم، حرکات کششی و نرمشی به مدت ۱۰ دقیقه اجرا گردید (جدول ۳-۱)
جدول ۳-۱- مراحل اجرای طرح پژوهش