او افزود: مگر همه کشورهای پیشرفته دغدغه‌ی کنترل و نظارت مطبوعات خود را دارند؟ خیر! بیش‎ترین نقش سانسورچی را مدیران مسوول رسانه‌آموزش‌ها دارند. زمانی که نشریات و مطبوعات بتوانند مطالب را آزادانه بنویسند، شفاف‎سازی می‎شود و مشکلات دیگر رخ نمی‎دهد. و وقتی محدودیت باشد، نمی‎توانند شفاف‎سازی کنند. ‌بنابرین‏ با شناختی که از قانون دارم، از دولت می‎خواهم که از تصویب این لایحه صرف‎نظر کند.

احساس مسئولیت بیشتر، از طرف افراد صنف.

در ادامه احسان پوری پرسید آیا حرفه روزنامه‎نگاری نیاز دارد که نظام صنفی داشته باشد؟ آیا شرایط این اجازه را به ما می‎دهد یا خیر؟

کسری نوری در ادامه بیان کرد: در آن که اصل نظام صنفی برای حرفه روزنامه‎نگاری وجود داشته باشد بحثی وجود ندارد، به هر ترتیب چنین نظامی به سلامت این صنف نیز کمک می‎کند. اما بحث اصلی آن است که این نظام‎نامه‌آموزش‌ها محصول چه افرادی است؟ ابتدا باید وجود تشکل صنفی را به رسمیت بشناسیم و سپس اجازه دهیم اهالی رسانه آن را برگزار کنند.

او افزود: نظام‌های لیبرال این مسئولیت را بر عهده خود صنف می‎گذارند چراکه احساس مسئولیت از طریق افراد صنف بیشتر است.

نگاه دولت و افراد به مسایل تغییر کند.

صالح آبادی با اشاره به آن که نظام‎های صنفی به دولت‌آموزش‌ها مربوط هستند، ادامه داد: نظام‎های صنفی به نوعی به دولت‌آموزش‌ها مرتبط هستند. تجربه‌ من می‎گوید تا دولت و افراد نگاهشان به مسایل تغییر نکند نمی‎توانیم نظام صنفی برای رسانه‌آموزش‌ها ایجاد کنیم. هنگامی که از بودن یا نبودن چیزی در این نظام صحبت می‎کنیم یعنی آن که دایره‌ی انتخاب را محدود کردیم. برای مثال یکی از تغییرات در همین نمایشگاه اینترنتی بودن و حق انتخاب آزادانه‌ی آن است تا هر مطبوعاتی بر اساس انتخاب خود محل استقرار خود را انتخاب کند.

در ادامه کسری نوری در پاسخ به سوال احسان پوری مبنی بر آن که این نظام صنفی چگونه عضو می‌گیرد، پاسخ داد: به نظر من این بحث کهنه است. هر کسی از طریق یکی از صاحبان مطبوعاتی ارتزاق می‎کند اما ابهام جدی در این پیشنویس آنجاست که چرا جایگاه رسانه ملی مشخص نیست؟ از یک طرف آزادی بی‎حد و حصر به رسانه‌آموزش‌ها می‎دهیم و از طرف دیگر یک عده را کاملا محدود می‎کنیم.

اجازه دهیم نهادهای مطبوعاتی شکل بگیرد

سردبیر روزنامه شهروند در انتها بیان کرد: ما تنها صنفی هستیم که علیه یکدیگر کیفر خواست صادر می‎کنیم، این مورد اصلا درست نیست. اعضای صنف هنوز نتوانستند به یک تعریف مشترک برسند. ‌بنابرین‏ اجازه دهیم تا نهادهای مطبوعاتی شکل بگیرد و تجارب در این زمینه بیشتر شود، سپس ‌در مورد آن پیش‎نویس ارائه دهیم.

صالح آبادی توضیح داد: فرهنگ مکتوب زنجیره‎ای است که گستره‎ی آن وسیع است. اگر قرار است که قانون جامعی برای این صنف نوشته شود، باید تمامی زنجیره‎هایی که ‌به این صنف مربوط است را در بر گیرد و جایگاه آن ها را مشخص کند. مدیر مسوول هفته‎نامه‌ی ستاره صبح در انتها افزود: به نظر من در هیچ دوره‎ای مانند این دوره مطبوعات کم مخاطب نبوده‎اند، چرا که رسانه‎های مکتوب کم مخاطب شده‎اند. در اروپا با وجود فضای مجازی تیراژ مطبوعات کاهش پیدا نکرده است و مردم آن ها مطبوعات مکتوب را نیز همچنان می‎خوانند. تصور می‎کنم به جای ایجاد چنین پیش‎نویسی بهتر است تحقیقاتی درباره‌ کاهش خواندن نشریات مکتوب و فرهنگ آن انجام گیرد و در پایان از دولت می‎خواهم که چنین پیش‎نویسی را تصویب نکنند.

‌کاستی‌های جریان‌های ارتباطی

مفاهیمی نظیر آزادی اطلاعات،جریان آزاد و متوازن اطلاعات و دسترسی آزادانه به رسانه ها که در واقع در حیطه آزادی بیان و عقیده فرد می‌باشد در کشورهای جهان اعمال نمی شود حتی اگر مردم جهان اکنون از فرصت‌های بیشتری برای دریافت اطلاعات برخوردار باشند اما باز نمی توانند حق خود را دایر بر کسب اطلاعات و انتشار آن به اجرا بگذارند.حیطه موانع جریان آزاد اطلاعات حیطه ای وسیع و نامحدود است که اکثر رسانه ها مانند تلویزیون، رادیو، خبرگزاری و حقوق روزنامه نگاران را در بر می‌گیرد.

در واقع در جهان یک جریان یک طرفه وجود دارد که در سطح ملی اطلاعات از سطوح بالا به عموم مردم در پایین انتقال می‌یابد و در سطوح بین‌المللی از آنهایی که دارای پیشرفته ترین وسایل هستند به کسانی که صاحب کمترین وسیله هستند و از کشورهای بزرگتر به سوی کشورهای کوچکتر منتقل می شود.‌بنابرین‏ عامه مردم تنها به یک نوع جریان اطلاعات از رسانه ها متکی می‌شوند و جریان یک طرفه بالا به پایین پیام‌های ناشناخته ای را که چند نفری تهیه کرده و به آگاهی همه می رسانند به عنوان جریان عادی

می‌پذیرند.این در حالی است که جریان‌های افقی اطلاعات این امکان را به مردم می‌دهند تا آن گونه اطلاعاتی را به دست آورند که برای حل مشکلات و دنبال کردن منافع خاص خود با آن نیازمند هستند.

۲۵-۲- حقوق و مسئولیت‌های روزنامه نگار

برای اینکه افراد اجتماع نقش خود را به عنوان شهروندان مسئول ایفا کنند باید به حد کافی به حقایق دسترسی داشته باشند تا بر اساس آن به داوریهای معقول بپردازند.تا کنون گام‌های بلندی در امر گردآوری و پخش خبر در سراسر جهان برداشته شده است برای مثال مقادیر بیشتر خبری پخش می شود و این خبرها بیش از پیش دقیق، به جا و به موقع می‌باشد. ( کتاب یک جهان چندین صدا ، ویرایش شن مک براید ، ترجمه ایرج پاد،سروش ۱۳۷۵)

اکنون نه تنها نخبگام تحصیل کرده بلکه ‌گروه‌های بیشتری از مردم دسترسی افزون تر به اطلاعات دارند اما با این وجود بررسی‌های متعدد نشان می‌دهد که عموم مردم هنوز کاملا آگاه نیستند و در برخی موارد حتی دولت‌ها،ارگان‌های عمومی و خصوصی نیز ممکن است نیمه آگاه یا ناآگاه و حتی آگاهی نادرست داشته باشند که این کژیها و نارساییها هنوز در آفت جریان خبر می‌باشد که نمی توان آن را انکار کرد.

بحث هویت فرهنگی نیز از جمله مباحث مهم در حیطه مذکور است.هویت فرهنگی نه از راه خودداری از سهیم شدن در فرهنگ دیگران بلکه از طریق اشتیاق به سهیم شدن در آن غنی می شود.به دلیل اینکه ارتباط به اندازه تاثیری که بر فرهنگ دارد جزئی از آن به شمار می رود نظامهای ارتباطی اگر رسوم سنتی و نیز رسانه های جمعی را انسجام دهند می‌توانند به تقویت فرهنگ ملی و هویت فرهنگی مترقی کمک کنند.

روزنامه نگاران به خاطر ماهیت کارشان در جهت شکل دادن به اندیشه ها و عقاید در موضعی نیرومند قرار دارند.از نظر بسیاری از مردم روزنامه نگاری تنها یک حرفه نیست بلکه یک رسالت است.روزنامه نگاران خواستار حق کسب اطلاعات بدون مانع و پخش کامل و سریع آن هستند. سردبیران و مفسرین نیز خواستار حق بیان آزادانه عقاید می‌باشند. پیگیری فعال حقایق مربوط به مصالح عمومی،یکی از معیارهایی است که با آن استعدادهای حرفه ای یک روزنامه نگار را می سنجند.

نقش یک روزنامه نگار کنجکاو،وارسی اقدامات مصادر امور و نشان دادن هر گونه سوء استفاده از قدرت یا شایستگی است.امروزه در صحنه بین‌المللی در حیطه روزنامه نگاری موضوعات و مسائلی از جمله نظامنامه های اصول اخلاق حرفه ای،مقررات صنفی،شوراهای مطبوعاتی و رسانه ای،حقوق پاسخ و تصحیح مطرح و بیان شده است. ( کتاب یک جهان چندین صدا ، ویرایش شن مک براید ، ترجمه ایرج پاد،سروش ۱۳۷۵)

فصل سوم